***

***

Pole pełne czarnych

kruków, wron.

Idę prosto w otchłań.

Zatrzymana pośrodku

wstrzymuje czas.

Kruki nieruchomieją,

wrony zastygają,

a ja?

Wstrzymuje oddech,

jak przed skokiem

na głęboką wodę.

Mija chwila, może dwie,

a ja nadal nie ruszam się.

Nagle jasność w moich oczach,

światło, które uwalnia me spętane

zmysły,

uczucia.

Idę dalej, nie oglądając się

w tył.

Kruki, wrony.

Wszystkie zniknęły,

niczym ulotny pył.